Τεράστια μείωση προσωπικού και μέτρα για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ανήγγειλε, στις αρχές της βδομάδας, η κυβέρνηση για τον ΟΣΕ. Τεράστια μείωση προσωπικού και μέτρα για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ανήγγειλε, προχτές, η Εμπορική Τράπεζα. Τεράστια μείωση προσωπικού και μέτρα για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων προωθούνται, ήδη, στην «Ολυμπιακή», το ίδιο έχει συμβεί στον ΟΤΕ.

Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οικονομική κρίση του καπιταλισμού αποτελεί τον καταλύτη για την επιτάχυνση της εφαρμογής αντεργατικών σχεδιασμών. Ωστόσο, οι ιδιωτικοποιήσεις, η λεγόμενη απελευθέρωση των αγορών σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, είναι η πολιτική που σταθερά εφαρμόζουν και προωθούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο και των γενικότερων αποφάσεων που παίρνουν στην ΕΕ, ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ιδιαίτερα μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία - αξίζει κάθε φορά να το υπενθυμίζουμε - υπογράφτηκε από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Η πολιτική αυτή περνά αναγκαστικά μέσα από το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι ο μοναδικός δρόμος, που οδηγεί στην αύξηση των καπιταλιστικών κερδών.

Η ιδιωτικοποίηση των Τηλεπικοινωνιών, η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας, των Μεταφορών και άλλων τομέων ή επιχειρήσεων προϋπέθετε και προϋποθέτει το χτύπημα εργατικών δικαιωμάτων, προκειμένου οι επιχειρήσεις αυτές να απαλλαγούν από τα «βαρίδια», όπως λένε, που τις εμπόδιζαν να γίνουν ελκυστικές για τους επίδοξους αγοραστές κεφαλαιοκράτες. Αυτό ακριβώς συνέβη με τις τεράστιες μειώσεις προσωπικού στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ και άλλες πρώην ΔΕΚΟ και την, ταυτόχρονη, επέκταση των εργολαβιών σε αυτές. Το οριστικό χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στην Εμπορική το 2006, το οποίο σήμαινε απαλλαγή της τράπεζας από τις οικονομικές υποχρεώσεις της προς τα Ταμεία.

Η αντεργατική επίθεση, όμως, δε σταματά εκεί. Η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης σηματοδοτεί το οριστικό ξερίζωμα όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει, προκειμένου η μία επιχείρηση να καταστεί ανταγωνιστικότερη της άλλης. Στον πόλεμο αυτό, τα θύματα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται, η μόνιμη και σταθερή εργασία γίνεται είδος προς εξαφάνιση, οι κάθε λογής μορφές ευέλικτης εργασίας οργιάζουν. Τα ωράρια και οι μέρες εργασίας αυξάνονται ή μειώνονται, με μόνο κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του. Οι μισθοί συρρικνώνονται συνεχώς. Το σταθερό μέρος τους μικραίνει και όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των αποδοχών εξαρτάται από την αποδοτικότητα των εργαζομένων. Τα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα, γιατί με τα κριτήρια του κεφαλαιοκράτη λογίζονται ως κόστος.

Τις πολιτικές αυτές στήριξαν και στηρίζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οσους λεκτικούς ακροβατισμούς και αν χρησιμοποιούν, εκ των υστέρων, δεν μπορούν να κρύψουν το ρόλο τους. Αποδέχονται την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λογικής του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, στις πλάτες των εργαζομένων.

Ετσι ιδωμένα τα πράγματα, δεν χωρούν πια αυταπάτες. Είναι άμεσα αναγκαία η αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Στην πράξη, αυτό σημαίνει τη συσπείρωσή τους στον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος. Οχι μόνο για να αμυνθούν στην επίθεση που δέχονται. Αλλά για να περάσουν στην αντεπίθεση, με τελικό στόχο την ανατροπή της πολιτικής αυτής. Σήμερα, η όποια «λύση» διαχείρισης είναι υποχώρηση, ήττα για τους εργαζόμενους.